موری با شگفتی تمام به نقل حکایت های مربوط به سالهای دانشگاه ادامه میداد. انگار که من فقط به یک تعطیلات طولانی رفته بودم:
آیا کسی را پیدا کردی که قلبت را با او سهیم شوی؟
آیا داوطلبانه و بدون چشم داشت کاری برای جامعه ت انجام میدهی؟
آیا با خودت در صلح و آرامش بسر میبری؟
آیا تلاش میکنی همان انسانی باشی که میتوانی باشی؟
.
